Apartament Anne Marie

Wstał jakoś koślawo. Mieszkanie było duże i ładnie urządzone. Żaden z jego znajomych nie mieszkał w takim luksusie.
- Co do cholery... - powtórzył.
Minął jakieś lustro. Wystarczyło, że ujrzał swoją zmarnowaną twarz. Znowu za dużo, Kurt. Za dużo... Zauważył schody. Zaczął wspinać się na górę.

Ona nadal spała, zmęczona po długiej, nocnej trasie w niewygodnym samochodzie nie pomogły jej w strażowaniu i pilnowaniu szanownego pana Royers'a. Przekręciła się na drugi bok i westchnęła ciężko. Przytuliła głowę do poduszki i lekko zmarszczyła czoło.

Wszedł na drugi poziom. Pierwsze drzwi - łazienka. Nikogo. Drugie drzwi - sypialnia.
- O... - spojrzał na śpiącą dziewczynę.
Zdawało mu się, że widział ją wcześniej. Gdzieś na ulicy... Miał spore dziury w pamięci.

Przekręciła się znów i wymruczała coś, bardzo niezadowolona. Przebudziła się i przelotnie spojrzała w stronę drzwi. Przekręćiła się jednak na drugi bok i zamknęła oczy.
- Stop. - powiedziała do siebie i odwróciła się.
- Kurt! - krzyknęła i zakryła się kołdrą. Zapaliła lampkę nocną i potarła oczy.

Jej reakcja go nie zaskoczyła.
- Spokojnie... - chciał się uśmiechnął ale mu nie wyszło.
- Sorry, że tak tu wszedłem bez pukania, ale... co ja tu robię? - na koniec miał nieźle zdezorientowaną minę.

- Stoisz. - powiedziała nieco złośliwie, ale po chwili odgarnęła włosy i spojrzała na niego, lekko przechylając głowę.
- Na prawdę nic nie pamiętasz? - zamknęła oczy, zaśmiała się cicho. Ta sytuacja nie była zabawna, ale nie wiedziała jak inaczej ma na to zareagować. Sięgnęła po zegarek leżący na stoliku.

- Eee... nie za bardzo. - podrapał się w tył głowy.
- Mieszkanie wygląda w porządku więc chyba za bardzo nie wariowałem, co? - uśmiechnął się nieznacznie.
Westchnął ciężko, usiadł na podłodze.
- Czuję się jak przeżuta guma. - mruknął przecierając oczy.

- A nie mogłeś wstać tak za trzy godziny chociaż? - westchnęła i razem z kołdrą podniosła się z łóżka. Podeszła do bujanego fotela, na którym był jej slafrok i założyła go na siebie.
- Chodź, zrobię Ci kawy i położysz się jeszcze, zgoda? - odgarnęła włosy i spojrzała na niego.

- Czekaj, czekaj, chwila, moment... - podniósł się niechętnie z podłogi i spojrzał na dziewczynę.
- Może od początku, co? Jak ci na imię? - zapytał i uśmiechnął się leciutko.

- Jestem Ann. - ziewnęła i zakryła dłonią usta.
- Wybacz. W skórcie to będzie tak: znalazłam Cię na ulicy, było mi Ciebie żal więc nie chciałam żeby dopadli Cię dziennikarze. Przyprowadziłam Cię tutaj i zasnąłeś. I ogólnie podsumowując, jesteś ćpunem i nie wiem dlaczego Cię nie odwiozłam na pogotowie. Ale to już Twoja sprawa. - wzruszyła ramionami i poszła powoli w stronę schodów.
- Rano Cię wypuszczę i droga wolna. - powiedziała i stanęła przed nim, bo oczywiście musiał stać w drzwiach.
- Przesuń się. Zrobię Ci kawę.

- Od razu ćpunem... - żachnął się.
- Po prostu wczoraj trochę przesadziłem... to wszystko. - wzruszył ramionami.
- Mimo wszystko... - przysunął się trochę do dziewczyny. - Dzięki za troskę, Anne. - uścisnął lekko jej dłoń i uśmiechnął się. Po chwili odsunął się by zrobić dziewczynie przejście.

- Wiesz jak mi możesz podziękować? Skończ z tym. - powiedziała i zabrała sprawnie dłoń. Zeszła schodami na dół, po drodze znów ziewając. Przeszła przez salon i w kuchni zaczęła przygotowywać mu kawę. Czuł się juz dobrze więc nie miała się co przejmować. Mimo to było jej go nadal zal, że niszczy sobie życie. Pokręciła głową i odgarnęła włosy czekając aż woda się zagotuje.
- Mam nadzieję, że lubisz rozpuszczalną. - powiedziała bardziej do siebie niż do niego i zalała mu kawę.
- Pijesz czarną czy z mlekiem? - zapytała głośniej.

Szedł za nią posłusznie. Już w kuchni, oparł się o blat.
- Obojętnie. - wzruszył ramionami.
- Czemu miałbym z tym skończyć? Przecież nikt na tym nie cierpi, oprócz mnie. - rzekł od niechcenia. Usiadł sobie na blacie i zaczął szukać po kieszeniach papierosów.

- To zrób to dla siebie. Pomyśl jaki przykład dajesz swoim fanom, młodym ludziom. - podała mu kubek czarnej kawy i oparła się o przeciwległy blat.
- Zgubiłeś coś? - uniosła lekko brwi, pierwsze co wpadło jej do głowy to to, że zgubił gdzieś telefon. Przez całą drogę miał go w ręku, ale potem? Uznała jednak, że to nie jej sprawa.

Telefonu rzeczywiście nie miał. Tym się jednak nie martwił. W końcu wyłowił z kieszeni paczkę fajek. Ucieszył się na widok czerwonej paczki.
- No, najważniejsze jest. - zaśmiał się.
- Mogę tu zapalić? - upewnił się, patrząc na Anne pytającym wzrokiem.