Apartament Anne Marie

- Palisz, ćpasz, pewnie pijesz... i pomyśleć, że miałam Cię za kogoś normalnego. - pokręciła głową, miała go sredecznie dość.
- Ale nie moja sprawa, jak skończysz gdzieś w rowie albo w lesie to może chociaż jakiś pogrzeb Ci fajny wyprawią. - wzruszyła ramiona mi ruszyła w stronę schodów.
- Wypij kawę i połóż się na kanapie, koc leży na fotelu. Jutro rano Cię wypuszczę i rób co chcesz. - nie miała ochoty nawet na niego patrzeć, chciała iść tylko spać no i może jeszcze go uderzyć raz, albo dwa.

Zeskoczył z blatu i skierował się w stronę balkonu. Dziwnie spoważniał.
- Nie robię tego bo chcę... To wydaje się po prostu najmniej bolesnym wyjściem. - mruknął.
Otworzył drzwi balkonowe i wyszedł na zewnątrz. Podpalił papierosa i już po chwili wpatrywał się w obłok dymu.

- Jeśli zacznie filozofować to zrzuce go z tarasu. - skrzywiła się lekko i stanęła w drzwiach tarasowych. Oparła głowę o framugę i ziewnęła znów, zasłaniając dłonią usta.
- Wyjściem? Od czego? - zapytała i zamknęła oczy. Chciała mu jakoś pomóc, ale wydawało jej się, że jest bezradna. A przecież, nie zmusi go do leczenia zamkniętego.

Zaciągnął się i wypuścił dym z ust. Wpatrywał się w przestrzeń przed sobą.
- Od tego wszystkiego... od życia, od świata. - odpowiedział wymijająco.
Znów zaciągnął się fajką.
- Może to strach, może wstyd, bezradność... Albo wszystko razem. - mówił cicho i spokojnie. Wypuścił dym z ust.

- Chciałabym zauważyć, że nie jesteś najbardziej pokrzywdzoną osobą na świecie. Masz co jeść, co ubrać, jesteś sławny. Byłeś kiedyś w Afryce? - otworzyła oczy i spojrzała na niego. Nie miała zamiaru się nad nim użalać, powie mu tylko co myśli i pójdzie spać. A rano niech koleś robi co chce, najwyżej znajdą go w jakimś kanale jak przedawkuje.
- Tam, i nie tylko tam, są ludzie którzy przez kilka dni nie jedzą. Dzieci umierają masowo, w grobach jest po kilka osób. Ale jakoś nigdy nie widziałam żeby ćpali. Chociaż pewnie nawet na narkotyki by nie było ich stać. Więc z łaski swojej, przestań myśleć jaki świat jest zły i wydaj te pieniądze, zamiast na narkotyki, na jakąś akcje charytatywną. - powiedziała to niemal na jednym wydechu. Wzruszyła ramionami. Chyba nie chciała czekać na jego odpowiedź więc weszła do apartamentu.

- Właśnie dlatego to robię. - odwrócił się i oparł o balustradę.
- Dlatego, że tak mało mogę zmienić. Że jestem tylko małym, bezradnym człowiekiem. - wyrzucił papierosa za siebie.
- Oczywiście staram się pomagać... Ale to jest tylko kropla w morzu.

- Nadal jest samolubny! Lepiej mieć kroplę niż nic. Przypominam Ci, że jak ktoś Cię znajdzie w kanale to Twoja kropla zniknie. - usiadła na fotelu, nadal była blisko wyjścia na taras, więc świetnie go słyszała.
- Pomyśl przez chwilę. Lepiej uratować trójkę niemowląt przed śmiercią głodową czy żadnego? Ty przez swoje ćpanie wybierasz tę drugą opcję. - wzruszyła ramionami i oparła się wygodniej na fotelu.

- Być może moje życie się skończy, ale pieniądze pozostaną. Ktoś na pewno będzie kontynuował to co zacząłem. - wyszedł z tarasu, włożył ręce do kieszeni.
- Nie chciałem takiego życia. Od początku było jedną wielką porażką.
Minął Anne siedzącą w fotelu, położył jej rękę na ramieniu.
- Dzięki za troskę... - ruszył w kierunku drzwi i wyszedł, nieświadomy tego, że zostawił swój telefon w rogu pokoju.

/Ciemna ulica

- Co za... - nie dokończyła i odchyliła głowę do tyłu. Wstała i poszła na taras żeby zobaczyć czy po ulicy idzie prosto, czy nadal się chwieje. Gdy już wypatrzyła to co chciała wróciła do mieszkania i zamknęła drzwi tarasowe. Nie zauważyła jego telefonu, od razu poszła na piętro do swojej sypialni i położyła się jeszcze. Miała kłopoty z zaśnięciem, zastanawiała się jak może mu pomóc.

Wstała dość szybko, obudziło ją dzwonienie. Odgarnęła włosy i jęknęła.
- Czy komuś przeszkadza, że ja chce się wyspać? - spojrzała w sufit odruchowo i wygramoliła się z łóżka. Zeszła na dół i sięgnęła po swój telefon. Przyłożyła go od ucha.
- Tak? Ha... - zaczęła i spojrzała w ekran. Uniosła lekko brwi i rozejrzała się.
- Zapomniał... telefonu. - wywróciła oczami i podniosła komórkę. Spojrzała na wyświetlacz i widząc, że to "dom" odebrała.
- Tak? - przygryzła dolną wargę mając nadzieję, że to Kurt, a nie jego menadżer albo kolega z zespołu.

Aha, czyli mój telefon został u ciebie. Hm... Obudziłem cię?

- Tak, obudziłeś. Ale to chyba i tak najlepsze co zrobiłeś tej nocy. - odgarnęła włosy i usiadła na fotelu.
- Odeśle Ci telefon kurierem z samego rana. - wzruszyła ramionami i przetarła dłonią oczy.

A adres znasz? Kurier to chyba nienajlepszy pomysł... <miech>

- Prościej byłoby gdybyś teraz mi ten adres podał. Ale jak wolisz to mogę Ci go doręczyć sama, będę w mieście około 12, może troche wcześniej. - oparła się wygodniej na fotelu. W sumie mogła nie odbierać, nie wiedziała dlaczego to zrobiła. Spojrzała w sufit i westchnęła.
- Powiedz tylko gdzie chcesz się spotkać, bo wolałabym jakieś miejsce bez naćpanych piosenkarzy. - uśmiechnęła się nieco złośliwie.

<miech> Znasz może bar Upadły? Tam nie przychodzą dziennikarze, boją się tego miejsca. Naćpanych piosenkarzy też raczej nie będzie. To jak?