Mieszkanie Jareda

odwzajemniła spojrzenie, wzruszajac obojętnie ramionami
- A tak, z ciekawości po poprostu - odpowiedziała zwykłym tonem. Po chwili także zaczęła pić, czując, ze powoli wracają jej siły i seność, która wcześniej ją dopadła, znikała.

- Ach...I tak na wszelki wypadek...gdybyś gdzieś szła...to znaczy do innego pokoju...Emm...Patrz pod nogi - zaśmiał się - Bo nie należę do ludzi lubiących sprzątanie.

Roześmiała się, przelotnie zerkajac na boki.
- Nie jest źle.. - stwierdziła pod nosem, przypominajac sobie większe bałagany, które widziałą.
- A przewidujesz, że będę się stąd gdzieś ruszać? - spytałą dość wesoło, unosząc znowu brwi ciekawsko.

- Tak na wszelki wypadek...- powtórzytł, uśmiechnął się i upił kolejny łyk.

- Bałagan to w końcu nie dziwne, skoro sam mieszkasz... - stwierdziła po chwili i zaśmiała się krótko. Pewnie taki widok by u każdego mężczyzny w domu, który mieszka sam, lub co gorsza z kolegą ... W każdym razie nie raziło jej to.

- Ale bardzo niebezpieczne - zaśmiał się - A teraz...mam dla Ciebie prośbę - spojrzał na nią z chytrym uśmieszkiem

Dopiła do końca i odstawiła naczynie na stół, przenosząc powoli na niego stalowe oczy, w których kryło się pytanie
- Słucham...? - spytała powoli, lustrując go wzrokiem z uśmiechem błądzącym po twarzy.

- Hmm... - pomyślał chwilę - Zaśpiewaj coś! - rzucił nagle kryjąc uśmiech.

Prawie dosłownie wytrzeszczyła na niego oczy, kręcąc zaraz głową energicznie
- O nie, do tego mnie nie namówisz! - zaprzeczyła stanowczo z powagą.
- Jestem modelką, nie piosenkarką - przypomniała mu. Nie oznaczało to, że ma beznadziejny głos czy coś, bo jeszcze w szko9le kiedyś śpiewała, ale to było wieki temu i nie lubiała tego robić przy publiczności. Owszem, gdy była sama w domu, prawie nieustannie to robiła, ale to inna sprawa.

- Uszczęśliwiłabyś mnie - uśmiechnął się - I to bardzo - śmiech - Szkoda...

- Sugerujesz, że jesteś w tym momencie nieszczęśliwy? - spytała teraz ona z pokrętnym uśmiechem na twarzy, poruszając sugestywnie brwiami
- I tylko mój śpiew ma cię uratować...? - dopytała, nie kryjąc teraz minimalnego rozbawienia.

Udaje obrażonego.
- Mhm...-mamrocze i krzyżuje ręce.
Nuci coś pod nosem.

Z początku się roześmiała, zaraz jednak ucichając, żeby się bardziej nie obraził
- Jak dziecko no... - mruknęła, kręcąc z niedowierzaniem głową, ale i szczerzac sie nadal
- Jaaar... ej - wymruczała, dźgając go lekko łokciem w bok, nie zmieniając wyrazu twarzy.

Spojrzał na nią i mruknął:
- Mhm?... - dopił resztkę wody.

- Słodko tak wyglądasz, ale się jednak nie obrażaj - powiedziała ze ślicznym uśmiechem, starajac się zepchnąć rozbawienie sytuacją na dalszy plan i nie okazywać go zbytnio.