Apartament Anne Marie

- Nie będę ci w mieszkaniu palił. - odburknął tylko i wrócił na balkon.
Mogła go ciągnąć do środka, mimo wszystko był od niej silniejszy. Oparł się o barierkę i zapalił papierosa. Gapił się w dym papierosowy. Jakoś dziwnie stracił humor.

- Zrobiłam coś nie tak? Coś się stało? - podeszła też do barierki i wychyliła się lekko żeby spojrzeć na jego twarz. Miała wrażenie, że właśnie go zwyzywała.
- Ej... co Ci? Przed chwilą się śmiałeś. - zaśmiała się cicho i szturchnęła go lekko ramieniem w ramię.

- Nie, nie, jest okej. - mruknął i wypuścił dym z ust.
- Po prostu jestem pieprznięty, mam czasem straszne wahania nastrojów. - mówił dalej.
Jak zwykle był szczery. No bo po co miał kłamać? Te huśtawki nastrojów były jednak zawsze czymś uzasadnione.
- Zaraz mi przejdzie. - mruknął strzepując popiół za barierkę.

- Nie przejmuj się... będzie dobrze. Zobaczysz. Przestaniesz brać a ja Ci będę pomagać, hm? - uśmiechnęła się i oparła głowę o jego ramię, tak sobie, po prostu po przyjacielsku. Zamknęła oczy, była nieco zmęczona, ale starała się nie dawać tego po sobie poznać.

Zerknął na nią kątem oka. Dokończył papierosa po czym wyrzucił go. Objął dziewczynę ramieniem i przystawił nos do jej włosów.
- Co, spać się chce? - zapytał cicho.
Nie miał ochoty znowu gadać o narkotykach, przerobili już ten temat.

- Trochę... ale posiedzę z Tobą. - uśmiechnęła się i nieco zarumieniła. Było jej nieco głupio w takiej pozycji ze swoim przyjacielem. Kurt był przystojny ale nigdy nie myślała o nim jako o mężczyźnie, zawsze widziała w nim potrzebującego pomocy chłopaka, uzależnionego od narkotyków.

- Może jednak się położysz? Przebywanie ze mną musi być męczące. - prawie się uśmiechnął.
Anne ciągle się nim zajmowała. Chciał się jakoś odwdzięczyć czy co... Po prostu było mu głupio, że jest dla kogoś udręką.

- Jak jesteś pod wpływem i szalejesz. Poza tym jest bardzo miło. - uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy. Koncert, nieprzespana noc, stanowczo dawały jej się we znaki i ziewnęła przeciągle zasłaniając dłonią usta.
- A nie obrazisz się jeśli pójdę spać? - zapytała i kąciki jej ust lekko podniosły się ku górze, w nieznacznym uśmiechu.

- Wierz mi, często odwala mi na trzeźwo. - w końcu się uśmiechnął.
- Wiesz co? Do niedawna myślałem, że mnie nie lubisz. Ba, masz mnie dosyć. Ale wtedy nie robiłabyś tego wszystkiego dla mnie, prawda? - mówił cicho, bo jego usta znajdowały się blisko ucha dziewczyny. Kiedy szeptał, jego głos brzmiał jak najpiękniejsza kołysanka.

- Mmm... - zamruczała cicho i przesunęła policzkiem po jego policzku. Westchnęła cicho, doskonale pokazując swoje zmęczenie.
- Lubię Cię. I robie to dla Ciebie. Obiecuję Ci pomóc... ale najpierw się wyśpijmy, dobrze? - ziewnęła znów, ale krótko. Oparła głowę o jego głowę, powoli chyba odpływała.

Uśmiechnął się delikatnie. Anne musiała być naprawdę baardzo zmęczona.
- Nie będziesz chyba spać na tarasie, co? - zapytał szeptem i zaśmiał się cicho na koniec.
Sprawnym i delikatnym ruchem wziął Anne na ręce. Trzymał ją tak samo jak wcześniej, kiedy biegał po mieście. Ułożył Anne tak by mogła głowę oprzeć na nim. Wszedł do mieszkania.

- Daj spokój... dojdę sama. - zaśmiała się i oparła głowę o jego ramię, nadal mając zamknięte oczy. Zamruczała znów cicho i objęła go za szyje.
- Jesteś kochany, darmowy transport do sypialni. - zaśmiała się cicho.

- Chociaż do czegoś się przydam. - zaśmiał się cichutko.
Zaczął wspinać się po schodach.
- Mogę ci coś zagrać na dobranoc jeśli chcesz... - szepnął jej jakoś w czoło.

- Dobrze... poproszę. - zaśmiała się cicho i przytuliła do niego nieco bardziej. Ziewnęła znów, teraz było jej wszystko jedno, nie zależało jej na tym aby nie spać. Wzięła głęboki wdech, powoli odpływając w krainę snu.

Dotarł do sypialni. Położył Anne na łóżku bardzo ostrożnie i przykrył ją kołdrą. Poleciał na dół po gitarę i po chwili wrócił. Usiadł się na łóżku obok dziewczyny i zaczął grać jakieś ciche i uspokajające melodie na gitarze. Nie spodziewał się, że zadziała to na niego. Wkrótce sam zasnął.