Apartament Katy

Kiedy oderwała się od niego zakłopotana ostatni raz musnął jej wargi i zaczął schodzić na ziemię.
- Przyszłem tu tylko i wyłącznie dla ciebie - mrugnął i spojrzał na zegarek. - Jeśli chcemy uratować sytuacje chyba powinienem już iść...

- W porządku - powiedziała, wygodniej rozkładając się na kanapie - Powodzenia ci życzę - uśmiechnęła się życzliwie.

Wstał z kanapy i pochylił się nad Katy.
- Nie martw się, skarbie - uśmiechnął się łobuzersko. - Wszystko będzie dzisiaj załatwione - musnął ustami jej ucho - Mam nadzieję, że nie kładziesz się wcześnie spać - szepnął cicho i odszedł z tajemniczym uśmiechem.

| Apartament Cindy

Zamrugała kilkakrotnie zdziwiona i uśmiechnęła się pod nosem. Wstała i poszła do łazienki by wciąć gorącą kąpiel.

Upięła włosy w niedbały kok, wzięła długą i odprężającą kąpiel. Wyszła z wanny, założyła jedwabny szlafrok i skierowała się do kuchni. Nalała sobie wina, usiadła na kanapie z laptopem na kolanach i kieliszku w dłoni.

| Apartament Cindy

Zdawał sobie z sprawę z tego, iż jest już dość późno, jednak nie miał zamiaru się poddawać. Zapukał delikatnie w drogie, drewniane drzwi i czekał, aż ktoś mu otworzy. Miał do przekazania Katy bardzo radosną nowinę i nie chciał z tym zwlekać ani chwili dłużej.

Usłyszała pukanie do drzwi. Ciekawe kto to?! Odłożyła laptopa na stolik, poprawiła swój czerwony szlafrok i podeszła do drzwi. Otworzyła je i uśmiechnęła się lekko
- Cześć, wchodź! - powiedziała i wpuściła go do domu - I co załatwiłeś wszystko? - zapytała i dodała szybko - Albo nie! Poczekaj, ubiorę się i wtedy mi wszystko opowiesz, ok? - usłyszałam znaną mi melodię. Moja komórka. Spojrzałam na Gustava przepraszająco i odebrałam ją.

Kiedy otworzyła mu drzwi uśmiechnął się szeroko i wolnym krokiem wszedł do środka.
- A czy kiedykolwiek Gustav Shepherd kogoś zawiódł? - puścił jej oczko i usiadł na kanapie. - To była dla mnie bułka z masłem - siegnął po kieliszek z winem i lekko nim zakołysał. - Nie musisz się ubierać i tak już jest późno - spojrzał na nią, ale rozmawiała już przez telefon.

Nie będę paradować w szlafroku, pomyślała wciąż rozmawiając z Lexie przez telefon. Odsunęła na chwilę telefon od ucha:
- Czyli nie ma śladu po tych zdjęciach? - zapytała i uśmiechnęła się triumfalnie.

- Żadnusieńkiego - odpowiedział, uśmiechając się szeroko. Był z siebie bardzo zadowolony.

- Dziękuję... - powiedziała wdzięcznie i uśmiechnęła się do niego szeroko. Ufff... pomyślała z ulgą. Gdyby te zdjęcia trafiły do gazet...

- Nie ma za co. Wolałbym inne wyrażenie podziękowań, ale spoko... - uśmiechnął się i popił łyk wina.

Wywróciła oczami i uśmiechnęła się figlarnie
- A jakie być wolał? - zapytała

- Domyśl się, skarbie - puścił jej oczko i uśmiechnął się łobuzersko.

Udała, że się zastanawia i uśmiechnęła się
- No jakoś się nie domyślam, skarbie - powiedziała. Podroczymy się...