Effy

zaśmiała sie jeszcze raz.
-bffłuu-wyjęczała spoglądając na niego.
znów położyła mu dłonie na klatce piersiowej
-złaaaaaaaaź-zapiszczała pchając w górę, jednak gustav nie poruszył się ani o drobinę.
ich twarz były blisko siebie i to może to i za bardzo nie niepokoiło Effy, ale zrobiła z pewnością coś głupiego, spojrzała mu w oczy. wtedy gdy ich twarze dzieliło tak niewiele

Fakt, zrobiła coś głupiego, ale i on nie był lepszy. Również spojrzał w jej jasne oczy i jakby zahipnotyzowany ich pięknem jeszcze bardziej zmniejszył i tak już niebezpieczną odległość między nimi.

chyba zaczynali się prześcigać w głupotach które robili,
bo nagle nie wiadomo skąd, ale ręcę effy, które przed chwilą odpychały gustava trzymały go teraz za ramiona.
effy sama nie wiedziała, czy chciała tego, czy nie.
z jednej strony tak, z drugiej nie.
sama nie wiedząc, czy chłopak ją teraz zrozumie powiedziała.
-nie rób tego-tylko że nie wiedziała, czy chodzi jej o ty, by ją pocałował, czy o to, by nie odchodził. w głębi duszy zdawała sobie sprawę, że chyba żadne z tych wyjśc jej nie zadowoli.

Z pewnością tak i to Gustav zaczynał wysuwać się powoli na prowadzenie. Nie posłuchał dziewczyny. Nie wiedział o co w ogóle go prosiła. Musnął za to delikatnie jej dolną wargę.

ręka wsuwającą się we włosy chłopaka można zaliczyć do kolejnego głupstwa.
słowa
-nie powinnyśmy-i przygryzioną wargę effy do chwilowego przypływu rozsądku, który jednak ulatywał tak samo szybko jak się pojawiał.

Jeśli istniało coś takiego jak rozsądek w słowniku Gustava to z całą pewnością zaliczał się on do wyjątków. W tej chwili chłopak nieczego się nie słuchał. Ani swojego rozsądku, ani słów Effy, ani dzwoniącego w pobliżu telefonu. Jak na złość światu zaczął pogłębiać swój pocałunek.

Resztki zdrowego rozsądku to dopadały effy to ją opuszczały, ram miała ręce wplecione w jego włosy, a raz je z nich wyciągała.
Sprzeczne emocje targały nią na wszystkie strony.
chciała go spoliczkować, że... sama nie wiedziała za co, za to że ją pocałował, że ona dała się mu pocałować.
chciała całować się z nim dalej.
chciała odepchnąć go z całej siły, ale chciała też rozciągnąć do siebie.
-nie powinnyśmy
powtarzała co jakiś czas.
i wtedy ta myśl spadła na nią jak grom z jasnego nieba, przestała oddawać pocałunki.
miała być kolejnym trofeum w jego kolekcji. nie zamierzała.
-masz dziewczynę.
powiedziała nadal z dłońmi na jego karku i swoją twarzą blisko jego

Dlaczego serce nie chce iść nigdy w parze z rozumem? Dlaczego mówią tak różnymi językami? Gdy serce Gustava szeptało mu do ucha ,,Pocałuj ją, przecież ją kochasz..." odzywał się rozum, który krzyczał ,,Nie, nie rób tego! I tak nic z tego nie wyjdzie!".
Gustav spojrzał na Effy, która oderwała od niego swoje usta. Przez moment wydawało się, że ma zamiar wszystkiemu zaprzeczyć... W końcu po zawziętej walce serce i rozum zaczęły mówić jednym głosem...
- Masz rację - rzekł. ,,Jeśli ją kochasz zostaw ją!" słyszał w jego głowie. Zsunął się z dziewczyny i położył się obok na łóżku, gapiąc się w sufit.

Niepewnie dłonią przeczesała po swoich włosach.
od razu poczuła dotkliwą pustkę, gdy tylko z niej zszedł.
Pragnęła go-tego była pewna.
Chciała czuc i dotykać, jak nigdy wcześniej.
znów z drugiej strony, mimo iż wiedziała, że nie powinna się angażować, już zaczynała to robić.
Brawo Effy, nie ma to jak samemu robić sobie coś takiegopochwaliła siebie w myślach.
jej policzki były lekko zaróżowione, a oczy patrzyły na wszytko poza gustawem.
-przepraszam
mruknęła cicho

- Nie masz za co przepraszać - odpowiedział bezbarwnym głosem, nadal nie odrywając wzroku od białego sufitu.

Mimo iż Effy nigdy nie bała się ciszy, panującej nie raz między ludźmi, ta jej się akurat nie podobała.
Sama nie wiedziała czemu, ale miała ochotę się popłakać.
-jakbym nie miała, to bym nie przepraszała
objęła się rękoma.

W końcu odwrócił głowę w jej stronę.
- Daj spokój - powiedział już swoim głosem, uśmiechając się kącikami ust. - Nawet już nie pamiętam co przed chwilą robiliśmy, a ty? - spytał.

Westchnęła.
patrzyła jeszcze przez jakiś czas na sufit,
spojrzała na niego. Na te oczy, włosy, twarz i uśmiech na nim kwitnący.
Mrugnęła kilka razy i spytała go.
-Dlaczego to robimy?
Spytała, bo sama była ciekawa. co ciągnie ją do niego, sprawia, że ma ochotę go dotknąć. Powąchać.
Pokręciła głową.
-czuję się z tym źle...-powiedziała cicho i znów spojrzała na sufit-masz dziewczynę...-urwała-poza tym..
westchnęła i pokręciła głową

- Dlaczego to robimy? - powtórzył sobie pytanie, przymrużając oczy. Zamyślił się. - To przez ciekawość - odpowiedział, jakby sam w to wierzył. - Wiesz, jak to bywa z przyjaciółmi nie, Effs? Poza tym nie powinnaś czuć się źle, bo to ja mam dziewczynę - co jest nieprawdą, ale po co ci to wiedzieć? dodał w myślach, ale nie powiedział tego na głos. - A nie ty. To był tylko... impuls - dokończył. - Nie ma się czym przejmować.

impuls przemknęło jej przez myśl.
czy to przez ten impuls, każdy kawałek jej ciała, chciał go teraz poczuć.
Czy jego bliskość tak bardzo drażniła ją tylko przez impuls?
nie, była pewna, że sprawką tego nie jest impuls.
Spojrzała na niego.
-właśnie, może w mało znaczący sposób, ale jakby to powiedzieć, chyba zdradzasz ze mną.
znów spojrzała gdzieś na sufit.
może dla niego pocałunki, to były tylko pocałunki, ale Effy wiedziała, że kobiety widzą to inaczej