sala pooperacyjna

- Skoro tak.. - wzruszył ramionami i zaczął coś tam nucić pod nosem. Nigdy nie był dobry w śpiewaniu. Mniej trudności sprawiała mu już gra na pianinie, którą uczył go jego ojciec.

Zaśmiała się cicho.
-nie sądziłam co to zrobisz.
powiedziała cicho, wyciągając rękę i odgarniając parę kosmyków z jego twarzy, bo zasłaniały jego oczy.
-jesteś zmęczony prawda?
spytała lekko

Kiedy poczuł jej dotyk przeszedł go lekki dreszcz.
- Nie ma rzeczy niemożliwych dla Gustava Shepherda - uśmiechnął się jednokącikowo. - Nie, nie jestem zmęczony - odpowiedział szybko.

spojrzała na niego.
klepnęła go lekko w czoło
-kłamiesz
powiedziała spokojnie.
przesunęła się trochę.
-chodź, ale jak przyjdzie pielęgniarka, to ci nie pomogę

- Niee - zawahał się przez chwilę, kiedy zrozumiał co Effy chce zrobić.

Spojrzała na niego marszcząc brwi.
-co nie?
Spytała nie rozumiejąc

- Nie mogę spać w twoim łóżku - wytłumaczył.

Nadal nie łapała
między brwiami pojawiła się lekka zmarszczka.
-bo?
Spytała

- Bo nie mogę - odpowiedział. - Ty potrzebujesz odpoczynku, więcej miejsca, a nie ja.

spojrzała na niego.
-przecież widzę że jesteś zmęczony
mruknęła nadal nie bardzo wiedząc o co mu chodzi

- I co z tego? - bruknął, wzruszając ramionami. Ona potrzebowała snu bardziej od niego.

-może to, że męczysz sie niepotrzebnie
burknęła też patrząc na niego

- I vice versa - odpowiedział, na chwile odwracając od niej wzrok.

Westchnęła sobie.
-gdybyś po prostu położył się obok,byłoby prościej.
Mruknęła spoglądając na sufit, a potem znów na niego.

Odwrócił głowę i na pare sekund ich spojrzenia się spotkały. Zawahał się i z naburmuszoną miną usiadł na łóżku. Nie położył się jeszcze jednak.