sala pooperacyjna

Josep spojrzał na gustava
-mogę, ale po co?
spytał nadal chichocząc.
-jesteście jak małe dzieci-powiedziała spokojnie

- I kto to mówi? - żąchnął się. - Dorosła się odezwała. Ja akurat z tej trójki jestem najpoważniejszy - powiedział, choć sam w te słowa nie wierzył.

-najpoważniejszy chyba od końca
powiedziała przekomarzając się z nim
Josep stwierdził.
-kompromisem byłoby gdybyśmy powiedzieli, że nie ma tu poważnych osób

- Mów sam za siebie Joseph - powiedział do niego z podniesionymi brwiami.
Nagle do sali weszła starsza pielęgniarka.G ustav natychmiast zeskoczył z tarapetu, na którym dotąd siedział i uśmiechnął się rozbrajająco.
- Ładny dziś dzień, prawda?- spytał kobiety.

kobieta spojrzała na niego jak na człowieka z kosmosu.
podeszła do Effy.
zmierzyła jej ciśnienie i sprawdziła temperaturę.
po czym opuściła pokój rzucając jeszcze gusatvowi pochmurne spojrzenie.
effy i josep zaczęli się śmiać.

Kiedy kobieta wyszła z sali zrobił zdegustowaną minę.
- Czy ja tracę już swój urok ? - spytał, patrząc na nich ze zmarszczonymi brwiami. Zastanowił się przez chwilę poczym dodał, przeczesując dłonią swoje włosy. - Niee. Ja nigdy nie stracę uroku. Coś nie tak było z tą kobietą.

popukała się w czoło
-może nie ogląda telewizji.
powiedziała spokojnie.
po czym dodała.
-i może nie kręcą jej wystylizowani blondasi.

- Może... - skrzywił się nieco i podszedł bliżej. - Ale czy ja wyglądam na kogoś wystylizowanego? - spytał, kręcąc nieznacznie głową. Wyglądał całkiem normalnie. Szczerze mówiąc nawet jakby właśnie wywlekł się z łóżka. Miał rozciętą wargę, podkrążone oczy i artystyczny nieład na głowie, którzy przed chwilą sobie sprezentował.

Spojrzała na niego uważnie i dopiero teraz to zauważyła
podkrążone oczy nie pasowały do niego w cale.
-powinieneś się przespać
powiedziała.
zauważyła rozciętą wargę.,
-co ci się stało?-spytała cicho.

- Nie odstępował twojego łóżka na krok - wyrwało się Josephowi, a Gustav wysłał mu groźne spojrzenie. Brunet natychmiast umilkł. Czy było koniecznie dzielenie się z Effy takimi szczególikami?
- Nie, nie jestem śpiący - powiedział hardo. - A to z wargą to mały wypadek przy pracy... - uśmiechnął się. Tak, naprawdę była to jeszcze jego niezagojona rana z dnia, kiedy go pobito, ale Effy mogła o tym nie wiedzieć. Wytłumaczeniem była jej chwilowa amnezja.

Przyjrzała mu się uważnie.
-dlaczego kłamiesz?
Spytała cicho nadal patrząc na niego.
-i przy jakiej pracy ten wypadek
dopytywała dalej.,
to, że był przy niej ciągle skrzętnie ominęła choć zarejestrowała to sobie w mózgu

- Nie kłamię - zaprzeczył, wcinając jej się w słowo. Po ilości kofeiny jaką ostatnio wypił mógłby wytrzymać bez snu nawet tydzień.
- No wiesz... - zaczął, odnośnie 'wypadku przy pracy'. W głowie układał sobie jakąś żartobliwą odpowiedź. - Miała bardzo ostre zęby - uśmiechnął się po chwili.

-ściemniasz,
powiedziała
spojrzała na niego.
-w takim razie dobrze ci tak.
westchnęła.
-masz się położyć spać.

- E tam, ale było warto - wyszczerzył się w uśmiechu. Spojrzał na Effy z podniesionymi brwiami. - A co chcesz się mnie już pozbyć? - spytał.

podrapała się po głowie.
-bardziej boję się tego, że za chwilę tu padniesz i będę musiała oddać ci swoje łózko.
powiedziała.