Sala bankietowa

- Możemy usiąść, tutaj są wolne miejsca. - wskazala na stolik stojący blisko łazienek. Podeszła tam i usiadła na jednym z krzeseł.
- Wolałabym uniknąć pytań odnośnie mojego życia prywtnego. Wystarczy, że brukowce rozpisują się na temat moich wyimaginowanych romansów. - uśmiechnęła się do niej i czekała na pierwsze pytanie.

odetchnęła z ulgą.
-to nie powinno być problemu, z zasady nie zadaje pytań osobistych.
Wyciągnęła notes, długopis i dyktafon. Długopis umieściła w prawej dłoni, dyktafon w lewej a notes otworzyła na pierwszej wolnej stronie.
-fascynujący wieczór nie ma końca. i mimo mojej niezdarności udało mi się zasiąść do wywiadu z jedną z najbardziej znanych amerykańskich aktorek Alice Reese.
Spojrzała w kierunku Alice i zadała pierwsze pytanie.
-Zdradzisz nam w czym tkwi sekret tego, że postaci grane przez ciebie są tak realistyczni i pełne życia, jakby były naprawdę? Niewielu jest aktorów, którzy to potrafię.

- Myślę, że jest bardzo wielu takich aktorów. A mój sekret? Staram się znaleźć w każdej postaci coś co nas łączy. Zazwyczaj są takie momenty życiowe, emocje, które sprawiają, że mogę wczuć się w rolę. - uśmiechnęła się do niej i odetchnęła, miała nadzieję na spokojny wywiad.
- Czasami zdarza mi, że odwiedzam różne miejsca i próbuję zobaczyć, odczuć jak najwięcej sytuacji w jakich znajdowała się moja postać. To chyba ten sekret, ale według mnie wielu aktorów stosuje te same praktyki.

zamaszyste pismo Effy pojawiało się na kartce, a długopis jeździł po papierze niczym szalon. Wielu dziwiło się, jak Effy potrafiła łączyć pisanie z mówieniem, ale ona po prostu tak już miała. To było jak dar.
-wczucie się w postać i stawianie siebie w sytuacjach nowych, szukanie nowych przeżyć i doświadczanie nowych sytuacji pomaga Alice Reese w byciu tak świetną aktorką. Dostałaś Oskara za rolę w "Oszustce" powiedz, jak się z tym czujesz?
Zadała kolejne pytanie.

- Nad samą rolą starałam się pracować tak samo jak nad wszystkimi pozostałmi. - uśmiechnęła się patrząc jak Effy sprawnie wszystko notuje.
- Kiedy dostałam nominację i powiadomiono mnie o tym, oczywiście bardzo się ucieszyłam. Nie sądziłam jednak, że na prawdę dostanę Oscara, choć chciałam tego. gdy w końcu zostały ogłoszone wyniki, miałam ochotę skakaż z radości. Myślę, że to całkiem normalne, nie sądzę aby znalazł się ktokolwiek, kto nie chciałby otrzymać nagrodę akademii. - uśmiechnęła się znów do niej. Starała się odpowiadać jak najlepiej potrafiła, ponieważ często zdarzało jej się "ponieść" i paplała od rzeczy.

-to z pewnością świetne uczucie, zostać docenioną za swą prace.
powiedziała, uśmiechając się do Alice, zrobiła chwilę przerwy, bo musiała przewrócić kartkę.
-niektórzy uważają, że aktorstwo to tak naprawdę nie zawód. Co ty o tym sądzisz. Czy jest to tak samo wyczerpując i żmudna praca jak wszystkie inne?

- Sądzę, że tak. Każda z tych osób, która tak twierdzi powinna spróbować zdjęć nocnych i deszczowych. - zaśmiała się i pokręciła głową, przypomniała jej się pewna scena, która wywoływała w niej furię.
- Na pewno nie jest to zawód wysiłkowy fizycznie, a przynajmniej nie zawsze. Są sceny przyjemne jak zwykła rozmowa, a są sceny niemal, że kaskaderskie lub sceny w ciężkich warunkach. Najnowszy film z moim udziałem, do którego zdjęcia nadal trwają ma na przykład zdjęcia w bagnach, sceny w deszczu. Te są chyba najgorsze, szczególnie gdy trzeba je powtarzać. - uśmiechnęła się do niej.

-jeden plus zdjęć w bagnach-darmowa maseczka.
Uśmiechnęła się i zadała kolejne pytanie.
-jaki jest twój stosunek do fanów.Lubisz ich? Męczą cię. Dla niektórych osób jesteś wzorem, czy to nie jest męczące?

- Fanów? Bardzo lubię to na prawdę fajne kiedy ludzie się cieszą gdy się do nich uśmiechasz, witasz z nimi. Chociaż są też fani, których wolę unikać, są bardzo natarczywi. Lubię fanów, którzy cenią moją pracę, a nie tych, którzy próbują ingerować w moje życie prywatne. - wyjaśniła powoli i uśmiechnęła się lekko.
- Traktuje aktorstwo jako zawód, który zresztą bardzo lubię. Ale gdy już zejdę z planu zdjęciowego, wyjdę z premiery chciałabym mieć dalej swoje życie. Część fanów to szanuje i kończy się na uśmiechach, przywitaniach. Niektórzy próbują włamywać się do mojego domu. Ale wszystkich moich fanów bardzo lubię i dziękuję, że mnie wspierają. - uśmiechnęła się znów i wzięła głęboki wdech zanim odpowie na kolejne pytanie.
- Wzorem? Jeśli jestem dla kogoś wzorem to czuję się zaszczycona. Sądzę jednak, że ludzie powinni szukać na prawdę ważnych wzorców. Ja sama mam bardzo wiele osób, które były i są dla mnie pewnymi wyznacznikami, pewnego rodzaju wzorem.

-mam jeszcze jedno pytanie na koniec, bo nie chciałabym cię zanudzać niezliczoną ilością pytań. Pozwól, że posłużę się słowami wypowiedzianymi kiedyś przez francuskiego noblistę, w dziedzinie literatury.Jeśli dobrze pamiętam, nazywał się on Sartre i powiedział kiedyś słowa brzmiące mniej więcej tak "To nie postać urzeczywistnia się w aktorze, lecz aktor urzeczywistnia się w swej postaci." Jak rozumiesz przytoczone przeze mnie słowa. I jak uważasz, czy odnoszą się też one do ciebie?

Dlatego, że powoli przysypiał na kanapie, podniósł się i ruszył w stronę baru. Zamówił jakiegoś drinka po czym przysiadł na barowym krześle. Zapalił kolejnego papierosa. Nie raz potrafił spalić dwie paczki dziennie. Zależy od humoru.

- Myślę, że te słowa mają zastosowanie do każdego aktora i każdej aktorki. Chodzi chyba... przynajmniej ja to tak odbieram, że aktorzy odkrywają w sobie pewne cechy, pewne wspomnienia, które pomagają im utożsamić się z postacią. - uśmiechnęła się do niej i rozejrzała się. Ludzie nadal byli przy wybiegu oglądając kolekcje ubrań, nie było tutaj zbyt wiele ludzi.

wyłączyła dyktafon.
-jeszcze raz dzięki.
powiedziała podnosząc się.
-aha, no i autograf. i jakiś kontakt, wyślę ci wywiad, zanim go opublikują, żebyś mogła powiedzieć, gdy coś będzie na tak.

Gdy tylko dotarła do toalety minęła się z wychodzącą już Emily. Uśmiechnęła się lekko i stanęła przed lustrem.
-Jest świetnie.. - pomyślała i wygładziła lekko sukienkę. -Gotowa, zeby olśnić wszystkich.
Pociągnęła usta błyszczykiem i wyszła z toalety. Stwierdziła, ze warto by było się czegoś napić. Podeszła do baru.
- Martini proszę. - powiedziała nie zwracając uwagi na nikogo. Po chwili odebrała kieliszek i pociągnęła mały łyk alkoholu.

- Kontakt, dobrze. Mogę Ci zapisać gdzieś? - zapytała spokojnie.
- Nie mam przy sobie ani długopisu ani kartki. - uśmiechnęła się.
- Albo... - wyjęła z torby jakąś wizytówkę kosmetyczki. Wzięła jej długopis i zapisała swój numer domowy na odwrocie.
- Proszę. - uśmiechnęła się i podała jej "wizytówke".