Stadion

Spojrzała na niego.
-A czy aj wyglądam na kogoś, kto lubi mówić bez sensu?
Spytała też retorycznie poprawiając włosy.

Wzruszył ramionami i jechał, starając w pełni skupić się na drodze. Jako, że jak powiedział wcześniej nie lubił przebywać w ciszy - no może czasami zdarzały się wyjątki, ale mniejsza o to - zaczął nucić, a raczej specjalnie fałszować jakieś dźwięki.

Skrzywiła się i spojrzała na niego.
-Czemu mnie tak karzesz, nic ci nie zrobiłam.
Mruknęła odnośnie jego nucenia, bo fałszował strasznie i Effy miała ochotę wysiąść z tego auta

- Skąd wiesz? Może w poprzednim życiu mi się jakoś naraziłaś ... - uśmiechnął się i zaczął dalej śpiewać, jeszcze głośniej niż przedtem.

-Aaa-jęknęła cicho-to nie możliwe.
Zatkała uszy i zaczęła sama śpiewać
-lalalalala-swoim ładnym wysokim spornem, byle by tylko jego zagłuszyć. Ludzie na ulicy trochę dziwnie spoglądali na ich auto.

Zaśmiał się, kiedy zaczęła go zagłuszać. Ludzie idący chodnikiem zaczęli za nimi spoglądać, myśląc sobie 'co im do cholery odbiło!?'. Chłopak wzruszył ramionami. Nie przejmował się opinią innych. Nigdy.
- Powinniśmy wystąpić razem w musicalu - wyszczerzył się w swoim sarkastycznym uśmieszku. - Serio!

Spojrzała na niego i pokręciła głową.
-Chyba trzeba by go nazwać trzeba była "road to death", zabrać samych staruszków i swoim głosem byś ich wykończył.
Powiedziała złośliwie.

- Nie musiałbym nawet śpiewać, kochana - uśmiechnął się, skręcając na skrzyżowaniu w lewą stronę. - Skoro już młode kobiety mdleją na mój widok...

Wywróciła oczyma.
-nie bądź takie pewny
pozwiedzała, ciesząc się, że w końcu przestał śpiewać.
Bo ile można wytrzymać z takim fałszem?

- Oj, jedziesz po mojej ambicji jak nóż po maśle - westchnął z uśmiechem.

Posłała m u ładny uśmiech i powiedziała słodka
-staram się jak mogę.
Po chwili dodała.
-cóż za wyszukane porównania

- No ba. A mówiłaś, że nie potrafisz kłamać - wyszczerzył się. Nie wierzył, żeby była taka opryskliwa naprawdę.

Spojrzała na niego.
-jak się bardzo, bardzo mocno postaram to czasem nawet wychodzi
odpowiedziała i wróciła do podziwiania ulic.

Wzruszył ramionami.
- To potwierdza fakt, że niemożliwe nie istnieje - uśmiechnął się szeroko, zatrzymując samochód przed jej apartamentem.

Uśmiechnęła się lekko.
Odwróciła się w jego stronę i zmarszczyła brwi
-chcesz wejść?-spytała uprzejmie, choć sama nie wiedziała, jaką chce odpowiedź usłyszeć.