sala pooperacyjna

położyła mu dłoń na ramieniu.
-no dalej, nie gryzę
powiedziała z lekkim uśmiechem

Westchnął ciężko, mrużąc oczy i powoli położył się obok niej na samej krawędzi łóżka. Nie chciał zajmować zbyt dużo miejsca. Najwyżej obudzi się na podłodze.

Zaśmiała się cicho.
-o chyba pierwszy raz, Gustav sepherd nie chce położyć się w łózku z kobietą
zażartowała sobie ziewając lekko

- Zawsze musi być ten pierwszy raz, co? - powiedział cicho, oczy miał już zamknięte.

-no tak.
powiedziała,przekładając nad jego łydką swoją nogę i gdzieś pomiędzy jego łydkami stawiając swoją stopę.
-zapomniałam, że zazwyczaj oboje byliście bez ubrań.
podniosła lekko swoje przykrycie i okryła te ż Gustava

- Nie zawsze - mruknął sobie pod nosem, sam nie wiedząc, czy chcąc ją rozbawić czy zirytować. - Czasami wystarczyło, że ja byłem bez spodni.

zaśmiała się lekko, zasypiając coraz bardziej.
-ty razem nawet to by cie nie pomogło
odgryzła się.
ułozyła sobie dłoń pod policzkiem

- Wiem i to chyba nawet lepiej... - stwierdził, będąc w półśnie. Wolał, że Effy nie zwracała uwagi na jego wygląd, lecz osobowość.

Ale tego Effy już nie słyszała.
Zasnęła niczym małe dziecko.
I śnie przeniosła się na klatkę piersiową Gustava. Z tego prostego powodu,że jej poduszka była zwyczajnie za niska.

Kiedy poczuł ciężar na swojej klatce piersiowej uchylił lekko powieki i uśmiechnął się kącikiem ust. Mimowolnie zaczął bawić się kosmykiem jej jasnych włosów.

Effy spała, tak więc nawet nie czuła tego.
Śniła.
Śniła o sobie, Josepie, o kłótni.
i w trakcie jak akcja się rozwijała, wydawało jej się, że skądś kojarzy tą sytuacje
na koniec wyszła z domu i..
trafiła prosto pod kółka samochodu

Obudził go krzyk wydobywający się z ust Effy. Podniósł się szybko i położył dłonie na jej ramionach. - Effy. Effy. Obudź się. To tylko sen - mówił do niej spokojnym tonem. Domyślał się, ze musiało przyśnić się jej coś złego, bo nie było widać po niej żadnych oznak pogorszenia stanu zdrowia.

Rozchyliła lekko powieki
nie wiedziała czemu zamiast w swoim pokoju leży w łóżku szpitalnym
spojrzała nieprzytomnie na Gustawa, a potem sobie uświadomiła-to nie był sen
-czemu mi nie powiedziałeś?-zakwiliła lekko

Wstał gwałtownie z łóżka. Więc to o tym śniła...
- J-jja... - zająkał się. Zaczął krążyc po sali, nie wiedząc co powiedzieć. - Ja chyba już powinien iść - już łapał za klamkę. Jak mógł do tego dopuścić? Był ostatnią osobą, która powinna przy niej teraz być. On na to nie zasługiwał.

Patrzyła na niego lekko oniemiała,
-Gustav, co ty do cholery robisz?
spytała patrząc na jego zachowanie. Uciekał? Tak po prostu wstawał i odchodził.
Teraz, gdy myśl o zostaniu samej w tej okropnej przerażała ją.
Jak mógł być takim egoistą?