sala pooperacyjna

Jego dłoń zatrzymała się na klamce. Odwrócił głowę w stronę blondynki.
- A nie widać? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Wychodzę. I zdaje się, ze w ogóle nie powinien tu przebywać - dodał przez zęby, karcąć siebie w myślach. Powinien pomyśleć o już o tym wcześniej, zanim zanim w to wszystko siebie i ją wpakował.

Zamrugała parę razy powiekami.
Naprawdę nie mogła uwierzyć.
-tak po prostu uciekasz, tak?
Spytała nadal w pozycji siedzącej. Miała ochotę czymś w niego rzucić, tak po prostu. Sama nie wiedziała czemu, rozbicie jakiegoś przedmiotu na nim miałoby jej pomóc.

- A co innego zostało mi zrobić? - spytał.

-słu.. słucham?
spytała, mając wrażenie że się przesłyszała.
Co innego miałby zrobić?!spojrzała na niego z niedowierzeniem oczach

Spojrzał na nią zdezorientowanym wzrokiem.
- Jak to? Nie chcesz mnie wyrzucić? - spytał.

spojrzała na niego nie rozumiejąc na początku
a potem na jej twarzy było widać, że korbki w głowie zaskoczyły.
-sadzisz, że chcę cię wyrzucić?
spytała uważnie mu się przypatrując.
-dlaczego?

- Dlaczego? - prychnął, powtarzając jej pytanie. Czy ta dziewczyna nic nie rozumiała? Nie obchodziło jej, że to on wszystko spowodował?
- Wpadłaś pod samochód, trzy tygodnie leżysz w szpitalu. I to wszystko przeze mnie. I ty się jeszcze pytasz 'dlaczego' ? - spytał oburzony, starając się mówić w miarę cicho, ze względu na personel i innych pacjentów na korytarzu.

-Mogłam wpaść w każdy inny dzień.
powiedziała z wyrzutem. wzięła głęboki wdech.
-może i była to twoja wina.
przyznała w końcu, sama nie wiedziała jak się ma i co czuje.
-ale byłeś tutaj
dodała tak cicho, że ledwie dosłyszalnie

- Jeśli to mi miało pomóc to dziekuję bardzo - powiedział, a z jego głosu powiewało sarkazmem.

Effy nie wierzyła, że to słyszy.
Podniosła się do siadu,.
-proszę bardzo-prawie krzyknęła, jednak było to bardziej rzucone przez zęby.,

- O! Wreszcie odezwały się w tobie jakieś racjonalne uczucia. Bo już myślałem, że naprawdę jest coś z tobą nie tak - skomentował cierpko.

Spojrzała na niego zwężając brwi.
-dostałam mocno w głowę. Nie pamiętasz!?
Spytała podniesionym głosem wypełnionym ironią i sarkazmem.

- No tak - prychnął. - Zważywszy na to, że się ze mną zadawałaś śmiem twierdzić, że walnęłaś się już dużo wcześniej - warknął.

Wypuściła z płuc powetrze, które podwiało do góry kosmyk jej włosów.
-jesteś popieprzonym masochistą psychicznym!
krzyknęła patrząc na niego.
w tej samej chwili wszedł doktor.
Zatrzymał się w wejściu.
-pani Tenshi, dziś pani wychodzi ze szpitala.
powiedział tylko i zniknął za drzwiami.
Effy wstała i zaczęła na oczach Gustawa się ubierać

Już otwierał usta, by coś powiedzieć, gdy do sali wszedł lekarz.
Musiał, więc zachować swoją odpowiedź dla siebie.
Patrzył zdezorientowanym wzrokiem na ubierającą się Effy.
- Chcesz dalej katować twoje niewinną duszyczkę moim widokiem? - spytał.