sala pooperacyjna

- Nie ma się czego bać - szepnął natychmiast znajdując się koło niej. Ile by dał być choć o kilka dni cofnąć czas, by wskazówki zegara biegły w drugą stronę. Przyrzekł sobie, że wtedy nigdy by do tego nie dopuścił. Poczucie winy i strach o Effy były jednym z najbardziej męczących go uczuć. Wtedy do sali wszedł Joseph.

Gdy znalazł się niedaleko niej, podniosła się obolała i przytuliła do niego.
nie chciała, by ktoś widział jak płacze, ale łzy niemiłosiernie napierały na jej powieki.
Wchodzący Josep stanął w progu. na widok Effy w takim stanie, jej serce tak naprawdę się kroiło.
Tym bardziej, że sam siebie też za to winił.

Przytulił ją lekko zaskoczony. Gdyby tylko wiedziała, dlaczego się tutaj znalazła...
Zorientował się, że dziewczyna płacze. Nie widział jej twarzy, ale słyszał jej cichy szloch. On też miał ochotę płakać. Płakać razem z nią. Jej widok rozdzierał mu serce. Dlaczego to ona leżała przykuta do szpitalnego łóżka, a nie on? Dlaczego to ją musiał potrącić ten cholerny samochód!?
- H-hej hej - odsunął się, by spojrzeć na jej twarz. - Nie płacz, bo i ja będę płakał - zagroził, ścierając łzy z jej policzków. Uśmiechnął się lekko. - No i Joseph też. A nie chcesz chyba w sali dwóch płaczących facetów, prawda?

-to zawsze jakiś rodzaj rozrywki.
powiedziała pociągając nosem i spoglądając na gustava.
czy zawsze był tak?
pytała sama siebie.
westchnęła i spojrzała na Josepa.
co dobrego mi przyniosłeś?

Tak, był taki zawsze. No może w niektórych okolicznościach bardziej irytujący.
- No a jakże. Z nami nie można się nudzić - uśmiechnął się szeroko. Chciał za wszelką cenę rozweselić Effy i sprawić by smutek zniknął z jej twarzy.
- Twoja ulubiona wegetariańska potrawa - powiedział Joseph, uchylając wieczko średniej wielkości białego pudełka z posiłkiem.

-kluski z sezamem?
spytała a josep z uśmiechem przytaknął.
wyciągnęła ręce po opakowanie.
sięgnęła po plastikowy widelczyk i zaczęła jeść.
skierowała widelec w stronę josepa, który zjadł podany mu przez Effy kęs.
to samo zrobiła względem Gustava

Wziął kęs z widelca Effy i przełykając nieco się skrzywił. Nie przepadał za tego typu potrawami.
- Jak ty możesz to jeść? - spytał oburzony.

spojrzała na niego.
wzruszyła ramionami
-tak samo normalnie jak ty wieprzowinę
powiedziała znów wkładając sobie kęs do ust.

- Nie lubię wieprzowiny - żachnął się, bo preferował inne mięsne potrawy. Szczerze powiedziawszy czuł się trochę głupio, kiedy karmiła go przed chwilą. Definitywnie nie zasłużył na tak miłe traktowanie. Joseph może tak, ale no cóż.. Shepherd czuł się z tym nieswojo. Podszedł do okna i wyjrzał zza zasłony. Życie toczyło się jak dawniej. Korki na ulicach, zapełnione chodniki, gwar uliczny... Nic się nie zmieniło poza uczuciami Gustava.
- Zastanawiałaś się czemu każde zdrowe żarcie musi być takie niedobre? - spytał, by przerwać ciszę.

Josep się roześmiał
Effy spojrzała na niego.
a potem na plecy gustava.
-chciałabym zauważyć, że tylko tobie ono nie smakuje,.
powiedziała spokojnie pochłaniając następny kęs.

- A Jospehowi może smakuje, co? - odpowiedział, powracając do nich wzrokiem. Przyjaciel Effy wzruszył bezradnie ramionami. - Ty Judaszu! - Gustav spojrzał na niego spod przymrużonych powiek. - Nie wiecie co dobre i tyle - podsumował ich. Oczywiście cały czas żartował.

Spojrzała na Gustava
-weź idź ej. nigdy więcej ci nie dam
powiedziała udając obrażenie,
-szkoda jedzenia.
spojrzała na Josepa
-jo, ty podwójny judaszy-powiedziała kierując w jego stronę oskarżycielsko plastikowy widelec.

- Szkoda podniebienia - odgryzł się z uśmiechem.

prychnęła i wróciła do jedzenia.
josep stał w kącie i śmiał się z nich obu.
Effy z zacięciem nadziewała na widelec kluski

- Joseph? - spytał go z podniesionymi brwami. - Czy ty choć przez chwilę nie możesz zachować powagi?